Na koniec sierpnia postanowiłem wziąć udział w ostatnich zawodach w tym roku. Był maraton, to teraz czas na wyścig. Chociaż sprinter ze mnie żaden, to chciałem zobaczyć jak wygląda organizacja, atmosfera i jak jeżdżą inni amatorzy.

Docieram do Rybnika. Miasteczko dosyć fajnie ustawione. Wszystko zgrabnie. Parkuje auto na parkingu za kościołem jak i 90% startujących. Ide odebrać numerek i pan pyta czy chcę skarpetki czy bidon a może siatkę? Taki bajer za 40zł wpisowego. Biorę bidon.


Wracam do auta, wyciągam rower i się przebieram. Przy okazji poznaję kolegę z Katowic. Mówi, że był rok temu i był zadowolony. Zaczyna się robić gorąco...idę w stronę startu. Ustawiam się za chłopakami na samym końcu. Do przejechania 4 pętle po 12km


Międzynarodowe towarzystwo gotowe do startu. Chwila uprzejmości w głośnikach z ust organizatorów i ruszamy. Tempo bardzo mocne. Dwie pętle jedziemy w 2 grupach. Pierwsza mocno poszła do przodu zaś druga jedzie w moim zasięgu. Pod koniec 3 okrążenia auto zawodów siedzi nam na tyłku i pyta 100 razy czy jedziemy dalej czy kończymy. Ileż można? Jak będziemy chcieli skończyć wcześniej to zjedziemy z trasy i juz. Trudne do zrozumienia? Kończymy 3 pętle po czym na lini startu/mety zatrzymuje nas gościu i nie pozwala dokończyć wyścigu. Jak dla mnie paranoja. To, że ktoś nie pruje od startu nie oznacza, że na ostatnim okrążeniu nie przyciśnie. Dla mnie porażka na maxa. Ogólnie ludzi mocno wkurzonych było sporo. Połowa z pewnością. Wiem jedno, w tych zawodach nie mam zamiaru brać udziału. Nawet jakbym był mistrzem w sprincie.

Przed Śląskim Maratonem w Mszanie pogadałem chwile na fejsie z Romkiem Zawieją. Zagadałem pierwszy. Widziałem, co kręci i z jakimi średnimi. Dla mnie mistrzostwo. Jak jeszcze powiedział, że startuje na 600km, to pierwsze moje zdanie brzmiało - wygra. No i wygrał. Na mecie o 20 metrów wyprzedził 2 rywali. Przez 600km równo i przed samą metą rozstrzygnięcie - po prostu rewelka! Po zawodach zgadujemy się ponownie. Dochodzimy do wniosku, że pojedziemy na Pradziada. Romek widział moje wypady, więc jakby wiedział, że jestem mega leszcz to by się nie zgodził. Cieszyłem się, że z nim pojadę. Zawsze jakieś doświadczenie można zebrać. Umówiliśmy się za tydzień od rozmowy. Wsiadłem w auto, pojechałem do Wojnowic, zostawiłem brykę u Romka i jeszcze w ciemnościach ruszyliśmy w stronę Czech. Docieramy do Opavy. Tempo dosyć dobre. Odbijamy na Bruntal i zaczynają się górki. Ja nagle tracę moc. Po prostu jakby mi ktoś nacisnął OFF. Romek widzi, że coś nie tak. Pyta o co chodzi. Szukam przyczyny. Chyba znalazłem. Od tygodnia wyłączyłem węglowodany. Chciałem zrzucić trochę kg. Zatrzymuje się. Zjadam banana. Nic innego - zwłaszcza słodkiego - nie mam. Pełzniemy. Docieramy do Bruntala. Wiem, że nie wjadę na Pradziada. Dzisiaj na bank nie dam rady. Zatrzymujemy się pod marketem.



Kupuję butelkę coca-coli i dwa batony. Muszę władować cukier w siebie. Zjadam i czuję wewnętrzny niesmak z powodu tej mojej niemocy. Romek jednak ze stoickim spokojem mówi mi, że on na Pradziada wjechał za 3 razem. Pokręcimy dzisiaj więc po płaskim. 


Kierujemy się na Karniów. Poczułem się lepiej. Mocy nieco przybyło. Docieramy powoli pod granicę. Robię zakupy w czeskim sklepie i jedziemy do Wojnowic. Kończymy na 144km. Romek zaprasza na kawę w ogrodzie. Gość z klasą. Pogadaliśmy i zapewniłem, że za rok tam wjedziemy i będzie Pradziad a nie dziad, którym ja się okazałem.

Są takie miejsca i imprezy na których być się powinno. Bez wątpienia takim wydarzeniem jest Tour de Pologne. Pamiętam jak kilka lat wstecz wkurzałem się, jak blokowano mi pół miasta, żeby kolarze mogli przejechać a ja musiałem wracać z pracy licznymi objazdami. Ależ ja byłem wtedy wściekły. Teraz po tych kilkudziesięciu miesiącach pojechałem razem z Arkiem do Bukowiny Tatrzańskiej wystartować w wyścigu amatorów i zobaczyć przedostatni etap touru.
Arek przyjeżdża po mnie w nocy. Ładujemy się, tankowanie, kawa i pędzimy w nasze Tatry. W Szaflarach przerwa na kawę, zjadamy śniadanie i jedziemy do Bukowiny. Niestety już przy odbiciu w Poroninie jest objazd. robimy pętlę. Zatrzymujemy się na poboczu i idziemy na nogach odebrać numerek.

Odbieramy pakiety startowe. W pięknej siatce Tauronu mamy koszulkę TDP, książkę z historią wyścigu, batony, izotonik, czapeczkę, voucher na zakup zegarka ze zniżką i najważniejsze - wejście na 2,5 godziny na Termy. Jak za 100zł wpisowego to rewelacja. Samo wejście do term kosztowało bodajże 65zł. Wracamy do auta. Przebieramy się, wyciągamy rowery i jedziemy do miasteczka. A tam serwis pełną gębą.

Dowiadujemy się przez megafon, że na starcie 1800 osób. Rekord! Obok nas goście na rowerach za dziesiątki tysięcy. Chwali się jeden z drugim ile to nie dał za rower, gdzie to on nie był. W końcu zaczynamy się z tego śmiać. Po kilku minutach puszczają nas sektorami. Jedziemy rundę honorową do Poronina ciągle z górki. Już na tym odcinku ludzie łapią gumy. Co za pech! W Poroninie postój. Jedni gadają, drudzy idą za przystanek na "sikundę". Nagle strzał - jedziemy! Pierwszy podjazd pod Ząb i widzę jak goście odpadają. Jeden, drugi, trzeci. Schodzą, wracają, nie dają rady. Jak to, rowery za 20 i 30 koła same nie wjeżdżają?:) Arek wypruł mocno do przodu, ja nieco wolniej ale mijam sporo ludzi. Przybijam piątki z młodymi kibicami. Wszyscy biją brawo, krzyczą Ale ale ale, albo dawaj dawaj. Miłe uczucie. To naprawdę dodaje sił. Na szczycie odbijamy w prawo i nagle długi zjazd do Białego Dunajca. Słysze ciągle "lewa i lewa". Gnają na złamanie karku. Za chwilę leżą w polu. Skóra zdarta, złamana ręka. Pogotowie ma pełne ręce roboty. Nie mówię, że jechałem wolno. Też prułem ale z głową. Arka nie widzę, cisnę nadal sam przed siebie. Zaraz Gliczarów i ściana pod którą chce podjechać każdy startujący. Zmieniam przełożenie podjeżdżam do połowy, wstałem z siodła i walczę, a tu nagle trzech gości przede mną schodzi z roweru i zamiast zejść na bok, to idą środkiem. Wkurzony schodzę z roweru.

Wprowadziłem te ostatnie metry rower i ruszam. Łydki tak napięte, że o mało nie wystrzeliły. Dostaje od kibiców butelkę zmrożonej wody. Boże...jak ona wtedy smakowała. Jak najlepszy napój w życiu. Wypijam pół i reszta na głowę. Zaraz zjazd wierchem rusińskim i odbicie w prawo. Przede mną tylko ostatni podjazd. Każdy walczy. Kibice wspierają. Nogi chce rozerwać. Ostatnimi siłami wjeżdżam na metę. Unoszę ręce w górę. Nie dlatego, że wygrałem wyścig. Dlatego, że wygrałem z samym sobą. Wspaniałe uczucie.

Za chwilę dzwoni Arek. Przyjeżdża do miasteczka. Wkurzony jak osa. Na zjeździe z Zębu wystrzeliła mu dętka. Przegrzała się. Musiał naprawiać koło. Dodatkowo okazało się, że brakło medali. Niektórzy "zawodowcy" brali po kilka krążków. Nie wiem jakim trzeba być fagasem, żeby takie coś odwalić. Zjadamy, wypijamy i idziemy zaprowadzić rowery. Po drodze spotykamy legendę polskiego kolarstwa - Ryszarda Szurkowskiego. 

Docieramy do auta. Zostawiamy rowery i z torbami idziemy na Termy. Przed nami 2,5 godziny relaksu. Po wyjściu biegniemy na górę, bo zaraz ruszają zawodowcy. Stajemy przy rondzie w rękach trzymając duże kubki latte. Okazało się, że coffe vanem przyjechali chłopaki z Dąbrowy Górniczej. Za moment ruszają kolarze. Szał za bramkami trwa.

Ostatecznie zająłem 816 miejsce z czasem 1:25:48. Różnice między zawodnikami były niewielkie. Jednak nie o miejsce tutaj chodziło. Chodziło o dobrą zabawę, o poczucie się przez chwilę jak zawodowiec, o wygraniu z samym sobą i pokazaniu, że się potrafi pokonać swoje słabości czy ograniczenia, które są w głowie. Dla mnie to był piękny dzień. Cała atmosfera, organizacja, przejazd - po prostu bajka. Wrócę tam jeszcze nie raz. Tam naprawdę można zakochać się w kolarstwie. Ja się zakochałem.